KRZYSZTOF JASIŃSKI

Krzysztof Jasiński

Są tacy ludzie, których uwielbiam od dziecka. Jednym z nich jest Krzysztof Jasiński, dyrektor i założyciel krakowskiego teatru Scena STU.

Pierwsza miłość

Gdyby w podstawówce ktoś powiedział mi, że będę mogła spotkać, uścisnąć dłoń i co więcej zrobić profesjonalne zdjęcia dyrektorowi Jasińskiemu, nie pomyślałabym, że to żart. Dzieci nie myślą w ten sposób : ) Pomyślałabym, że ktoś ciekawą rzecz wykombinował, żeby przenieść się do szklanego ekranu. Krzysztof Jasiński był dla mnie jak postać z książki – abstrakcyjna i nieuchwytna, żyjąca w innym świecie: w świecie aktorów, poetów i śpiewaków. Podziwiałam go prowadzącego benefisy sławnych osób. Stał na środku sceny otoczony z trzech stron przez publiczność. Miał taki śmieszny, siwy kucyk, który jako dziecko chyba fascynował mnie najbardziej. Pan z kucykiem. 20 lat temu spotkać mężczyznę z długimi włosami, zwłaszcza w małej miejscowości czy na wsi, to był ewenement. Tak więc Krzysztof Jasiński, Pan z Kucykiem, stał się moim idolem. Tym bardziej, że benefisy ze sceny STU emitowane na Dwójce były naszpikowane bystrym dowcipem, a ja zawsze lubiłam się śmiać, robić śmieszne rzeczy i słuchać śmiesznych ludzi. Wesoły Pan z Kucykiem, po którego wypowiedziach wszyscy się śmiali. Czego więcej potrzebowało dziecko takie jak ja? Tym sposobem, kiedy na ekranie pojawiał się napis „STU” telewizor był mój i tylko mój. Reszta rodziny musiała się podporządkować. Bywa : )

Nieswój Jasiński

Pewnego wieczoru, nieświadoma nadchodzącej tragedii, włączyłam telewizor. Szok. Pęknięte serce. Na scenie nie było już Wesołego Pana z Kucykiem. Zamiast niego pojawił się Wesoły Pan bez Kucyka. Krzysztof Jasiński zmienił fryzurę. Poszłam do mamy, do kuchni. Powiedziałam jej, że pan z benefisu nie ma już kucyka. Mama powiedziała, że nie jest to możliwe. Niestety, było. Fascynacja się skończyła. Byłam obrażona. Wieczorami na ekranie już nie było benefisów. Były filmy na Polsacie. Jeśli dobrze pamiętam, smutek przeżywałam kilka dobrych dni, o ile nie tygodni.
Przecież miał być ślub!

Kiedy lata później nabyłam dojrzałości emocjonalnej i wrażliwości na sztukę, zaczęłam fascynować się nim na nowo, zobaczyłam fantastycznego artystę i działacza teatru. Po przeniesieniu się do Krakowa na studia i nieśmiałym przekroczeniu progów artystycznego środowiska, słyszałam też że jest Człowiekiem o charakterze z efektem „WOW”. Trzeba przyznać, intuicję miałam od dziecka i pewnie Krzysztof Jasiński magnetyzował mnie nie tylko ekstra fryzurą ; )

Dla wszystkich, którzy chcą poznać historię teatru i jego założyciela, polecam świetny reportaż multimedialny o Scenie STU, autorstwa mojej przyjaciółki Anity Bugajskiej.

Spotkanie!

Kiedy pojawiła się możliwość przygotowania sesji dla Miesięcznika Kraków, ucieszyłam się podwójnie. Nie tylko będę mogła oddać się pasji, ale też poznam wreszcie dyrektora Jasińskiego! Pierwotnie sesja miała ukazać się w majowym wydaniu, więc musiałam bardzo szybko ustalić dogodny dla mnie i dla pana Krzysztofa termin. Mieliśmy w zasadzie tylko pięć dni na realizację, a dyrektor szczęśliwie akurat był w Krakowie. W organizacji pomógł mi Michał Zębik z teatru, któremu niniejszym uprzejmie dziękuję! : )
Już u progu biura Krzysztof Jasiński zapowiedział, że ma tylko pół godziny na zrobienie zdjęć, więc zrobiliśmy szybką przebieżkę po teatrze – za kulisami, po widowni, korytarzami… Udało mi się nie tylko zmieścić w regulaminowym czasie, ale też użyć ambientowego światła – dzień trafił nam się bardzo słoneczny, co ze stosunkowo ciemnymi wnętrzami teatru dało fantastyczny efekt!

Muszę przyznać, że moje dotychczasowe gorące uczucia do pana Jasińskiego znalazły solidne podstawy w rzeczywistości. Takie osobowości nie muszą nawet nic mówić, żeby charyzmą wypełniać całe pomieszczenie i… kadr. Bez posiłkowania się kucykiem : )

Zapraszam do oglądania!